Enseme
dayanmış olan namlu, sanki start atışı yapacak yeni başlayacak bir maratona.
Ölümüme saniyeler kala nasıl bir saçma bekleyiş ve bir umutla benzetiştir bu.
Hiç tanımadığım bir adam dizlerim üzerine beni çöktürmüş, cüzdanımı bile
istemeden namluyu enseme dayamış, hadi dua et diyor. Gel de sen et. Aklıma
sadece birazdan ilk kez koşacağım maratonun start atışını yapacağı geliyor. Tek
başıma koşacağım bir maraton. Yarış olmayan ama mecburen koşulacak bir maraton.
Kazandım mı kaybettim mi nasıl öğreneceğimi bilmediğim bir maraton. Kimler beni seyredecek, kimler beni
destekleyecek, kimler bana yuh çekecek koşarken bu mecburi maratonumu. Çek
tetiği çek, yüzünü görmediğim sonumun başlangıcı. Sen bunu görev bilmişsin
madem kendine biz de koşarız elbet gücümüz el verdiğince. Zaten bu atışı
bekledim tüm hayatım boyunca koşayım da adam olayım diye. Ama gelmedi o start
işte. Hadi ver start bilinmezliğe. Bir de orada izleyim kendimi, belki takdir
ederim kendimi bu sefer.
