İz

 

İz kalmaz demiştin,

Yüreğimi gören kaçıyor.

Yara bere dolu gönlüm.

Akıtacak bir nehir yok içimi.

Hem aksam hem arınsam.

Kabasın diyorlar cevap vermeyince

Oysa saklanıyorum onlardan 

kan revan.

Dünün kararları 

bugünün utancı.

İlmikli bir ip lazım

bedeni taşıyacak.

Ruh debenlense de

içimde kalamayacak.

Zavallı diyecekler arkamdan

Oysa bilseler ben ne korkağım.

Altıma sıçtım yaşamaktan.

Ölmek çocuk oyuncağı.

kutu(6dk.)

"Neren buldun o kutuyu?" dedi. Oysa o kutu yıllardır o dolapta rafta duruyordu. Ama nedense aldım raftan bunca yıl sonra. Mazi bazen tetikler adamı. "Beni mi çağırdın?" der. Hayalet gibi karşına çıkar mazin. Bir kutudan karakterler saldırır üstüne. Hem kaçmak istersin hem de ne yapacaklar diye merak edersin. Ama şimdiki zamanın kahramanları girer devreye, senin mazin ile arana girerler. Bilmeden rahatsız olurlar mazinden. Mazini gömersin sen de tekrar. Toprağı onlar atarlar kürek kürek. Sen sadece tekrar kazar mıyım burayı bir gün diye düşünürsün. Bugünkiler sakın diye bakarlar gözünün içine. Tırsarsın ama mazinden değil gelecekten. Gelecek korkusudur maziden uzak durma refleksi. Evet, o kutuyu gömdüm tekrar ama tekrar da kazacağımı biliyorum. Çünkü o içimde, hep ortada duruyor. Bu dünyanın hayaletleri , sizden vazgeçecek gücüm olduğunda, siz beni bir hayalet olarak göreceksiniz. Korkacaksınız. İnsaf diyeceksiniz ama ben size bugünlerin hesabını soracağım. Acımadan ama keyfini çıkararak.

Yanlış İnfaz

Ne yaparsan yap, ne kadar direnirsen diren, tüm enerjini o yöne akıtmaya çalış, eğer yönün doğru değilse, patinaj çeken kabak bir lastiğe dönüyorsun zamanla.

Bildiğim ve gördüğüm odur ki, asla fıtratının dışında bir hayat yaşamaya ve ideallere ulaşmaya çabalamayacaksın. Oldu, o emellere ulaştın, bedelleri gelenden çok daha fazla olacaktır. Oldu ulaşamadın, kendine hak etmediğin başaramadım damgası vuracaksın ve mutsuz olacaksın.

Sonuçta fıtratının dışında her türlü yaşam, başarılı yâda başarısız gözüken, seni mutlu etmez. İnsanların arzuladığını, kendi arzuların olarak algıladıkça, hayat bir nehir gibi akıp gidecektir asla geri alınamaz şekilde.

Her insanın kendi içinde yaşattığı zarafeti olabilir. Ama bunun değerli olanı ancak dışarıdan diğer insanların algılayabildiği kadarıdır. Beni seviyor ama benim haberim yok, bana değer veriyor ama benim haberim yok, beni takdir ediyor ama benim haberim yok.

Kusura bakmasınlar ama böyle tipleri hiç iplemem. İçinde yaşadığını dışına vermekten korkanlar beni sevmesin arkadaş. İstemem silik, güvensiz kişilikleri. Nedir korktuğun, bilirse şımarır mı? , bilirse başıma kakar mı? Korkak. Hem de ne korkak.

Ben sevdiğimi ve takdir ettiğimi paylaşmaktan hiç korkmam, beni bilen bilir. Çünkü olur suiistimal olursa gönül evimin kapısının dışında bulur kendini hiç farkına bile varmadan. Selam verir, sohbet ederim yine, ama asla sevilmez tarafımdan eskisi gibi ve o anlam veremez belki bu sürece ama korkak olduğu için ne oluyor arkadaşlığımıza diye gelip soramaz da zaten sana. Öyle sıkışır kalır seninle ve sensizlik arasında.

Hiç korkum yok mu? Var tabi. Hem de ne korku. Hak yemek. Bu kadar kendi haklarının dokunulmazlığına ve saygınlığına önem veren bir şahsiyet olarak, bir başkası ile ilgili, haksız yargıdan ve haksız muamele etmekten çok çekinir ve korkarım. Bunu bana nasıl yapabildin ya da bunu bana nasıl söylersin sözü beni bitirir.

İnfazlar çok olur benim hayatımda, zamanı geldiğinde tereddüt etmem ipi çekerim, kim ucunda sallanan diye bakmadan. Ama bu kararlılık beni korkutur çoğu zaman yanlış infaz yapmış olmaktan. Zira çok geç olabiliyor bazen o arkadaşlık ipin ucunda sallanır iken. Çok korkarım yanlış infazlardan, hem de çok .