Evet sarayda nöbet bana kaldı. Amadeus
hasta. Yani esasında akşamdan kalma. Ayyaş herif. Notalarla dans ettiği kadar
kadınlarla dans etmeyi de becerebilse. Yine de tüm kadınlar ona hayran. Oysa o
bir deli. Notaları ancak gelecekte manasız müzik sevenlere keyif verebilecek. Ama
yine de yenilik arayanlara farklı geliyor.
Kralımız onu esasında ününe yakışır
diye saraya aldı, o karmaşık notaları üst üste bindiriyor diye değil. Maymun yazması
o basit notalar, birden devleşiyor sonra tekrar bitler pireler dansına dönüyor. Kasırgada yerinden kopan ağaçların gövdelerinin bir birine çarpıp
parçalanışı gibi, obua ve viyolonseller yumruk yumruğa. Arada yan flütler yardım ister
gibi düzenli girişler yapıp çekiliyor. Kemanlar zaten esip duran rüzgar,
şiddetli yada hafif hep varlar.
Ya benim müziğim? Oysa benim bestelerim başlayınca sizi bir hikayeye
götüren roman gibidir. Okudukça açılır müziğim, hikayenin mizacı neyse ona uyar
tüm enstrümanlar. Ama Mozart, serseri adam. Benden yirmi yaş genç olmasına rağmen
müziğime gereken saygıyı göstermiyor. Bir de sızıp kalıyor, kralın huzuruna ben
çıkıp onu aklıyorum.
Bir keresinde “Genç Mozart,
korkarım unutulmak gibi bir endişen yok, neden sanatsal eserler yapmıyorsun?”
dedim. Küstah densiz şöyle cevap verdi; “Benim beynimde portreler yazılı, ben
sadece onları görüp kağıda döküyorum. Lütfen eleştirinizi beynime yazana
yapınız.”
Küstah. Densiz. Sapık. Nefret
ediyorum ondan. Kıskanmak mı. Hayır nefret. Ama o notaları o ufak beyne yazana
da isyanım oluyor bazen. Amadeus, yıllar senin ne kadar fiyasko bir adam
olduğunu gösterecek. Karmaşık notaların, kulakları tırmalar gibi gelecek insanlara,
nasıl dinlenmiş bu müzikler diyecekler. Kimse seni hatırlamayacak.
Ah, bak sen… Beyninde gördüğü portrelerden son yazdığı notaları yine boş şarap şişelerinin yanında unutmuş. Kağıdın
üzerinde salyası ya da şarap izleri. İğrenç. Dur bir bakalım, nota pazarında
neleri satışa çıkarmış kargaşa ile.
Evet, flüt yalnız geziyor, ürkek, kaybolmuş,
sanki ailesini arıyor, diğer flütler bizi bul dercesine girip çıkıyorlar, viyolonsel
kalın baslarla “asla, asla” diyor, flüt panikte, kemanlar sesleniyor yumuşakça,
biz gelicez, yardım edicez bekle, viyolonseller yine engel olacakmış gibi
giriyor, o sırada obualar önemli konuğu haber veriyor ve piyano ile giriyor
prens beyaz atıyla. Flüt piyanoya yetişmek istiyor sesini yükselterek kendini
göstermek için ama obualar muhafızı gibi onu engelliyor. Kemanlar viyolonsellerle
çatışmaya giriyor. Bize katılın ona destek olalım. Piyano karmaşayı fark edip
ne oluyor orda der gibi kemanlara dönüyor. Obualar suç işlemişçesine sessizleşiyor
yavaş yavaş. Piyano "çekilin geriye" diyor. Flütün sesi açığa çıkıyor özgürce,
kuşlar gibi kanatlanıyor flüt, kemanlar rüzgar gibi kanadını dolduruyor flütün.
Viyolonseller ince kalın kendi aralarında kargaşadalar. Piyano hepsine kendisini dinletiyor. "Flütü bırakın, bana gelsin" der gibi. Tanrım bu nasıl temiz, nasıl
gerçek… okurken notaları gözlerim doluyor nefret ettiğim adam yüzünden. O serseri
bir flütle arıyor iç huzuru…hiç düzeltme yok yazdığı notalarda.
Bu nasıl bir
yansımadır. Doğru dediği belli ki. O sadece yazan gördüğünü. Görmek lazım
Mozart olabilmek için. Notaları iyi duyuyorum, ama göremiyorum. Ona kıyasla ben
bir körüm. Körlerin arasında, tek gören olarak, bir serseri de olsa o, tek görebilen o diye
özel oluyor işte. Müziğe küssem mi şimdi, yoksa onu öldürsem mi?
Bu nasıl bir çatışma,
insan hayran olduğu bir adamdan nasıl bu derece nefret de edebilir ki. Hiç nota
yazamayan bir dinleyici olarak gelmek isterdim bu dünyaya. Sadece bu küstah
serseriyi dinleyen bir hayranı olmak isterdim. Kaderim beni cezalandırıyor. Bu ne
büyük bir ceza, çok canım yanıyor, çok...
