yetim etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
yetim etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

25 Nisan 2021

Açmadan solan gül

 


Babasız ve anasız büyütülmezsin,

Büyürsün. 

İstesen de istemesen de.

Yaş ilerledikçe tokatlar büyür

ama bıraktığı acı azalır.

Tokat atmayacak adam yanaştı mı

yadırgarsın, 

Doyasıya sarılmak varken

istemsiz geri itersin onu.

Çözülmemek için

düğüm üstüne düğüm atarsın benliğine.

Korunmak için ördüğün duvarla,

Kendi hücren olur zamanla.

Zar atarsın geleceğine,

ama kazanmaktan korkarsın.

Sevmeye çalışır biri seni,

beceremez dikenlerin yüzünden. 

Açmadan solan gül olmak

nedir sen iyi bilirsin.

Bir de elleri dikenlerinden kesik, 

o güle aşık olan zavallı.


11 Aralık 2016

Mecburi Veda



Oysa ne kadar sırandan bir gündü. Doğru dürüst vedalaşamamıştım bile evden çıkarken akşam geri geleceğimden eminmişim gibi. Bilseydim gün kararmadan birkaç dakika izlerdim bulutları, gün batımını ve denize düşen o kızıl yakamozu. Kısa bir mesaj atardım bilseydim eşime; “Gelemiycem sanırım, ama nedeni ben değilim, sen de değilsin. Nedeni boş, bom boş. Öğreneceksin zaten, üzül ama yıkılma, yıkılma çocuklarımız için…” diye yazardım. Esasında daha çok yazacaklarım var diye düşünürdüm böyle bir durumda ama nedense bu kadar daha yeterli gibi. Ama bilemedim, bu kadarını bile ona iletemedim.
İkinci oğlum daha bebek, bir buçuk yaşında. Onun nasıl büyüyüp serpildiğini göremiycem maalesef. İkisinin de mürüvvetinde gelinlerimi benim adıma kim isteyecek acaba. Neleri merak ediyor insan ölümüne belki dakikalar kalmışken. Bir dolu çuval gibi yığıldığım yerde, her ne kadar hareket etmek istesem sadece gözlerimi oynatabildiğimin farkındayım. Dışardan nasıl göründüğümü merak ediyorum esasında, zira yıkarlarken bedenimi kimseye zorluk çıkarmak istemiyorum, öyle paramparça ve biraz da eksik. Özür dilerim şimdiden tüm sevenlerimden, inanın benim hatam değildi. Elimde olsa sizi en az üzecek şekilde gitmek isterdim bu dünyadan. Ama bilemezdim. O dakika, orada olacağını bu olayın bilemezdim.
Sadece gözlerimi oynatabiliyor olmam hala bir lütuf sanki. Ama bir yandan da kulağımdaki çınlama azalıyor ve inleme çığlıkları duymaya başlıyorum. Duymasam, duymasam, duymadan o inlemeleri kayıp gitsem. Geride bırakacaklarıma rağmen sonumu sabırsızlıkla bekler durumdayım. Çünkü zor, çok zor. Duymak ve yanına gidip kulağına fısıldayamamak diğer eksik kaderdaşımın, “ Bitti, gidiyoruz, rahat ol. Yalnız değilsin, beraber gidiyoruz. Bizim suçumuz değil, üzülme, sadece sonu başlangıç gör, ve başlangıcına merhaba de.” diye.
Sonra gözümün seçebildiği en uzak noktaya odaklanıyorum, yana yığılmış, yere paralel. Bir kol ve bileğindeki camı kırılmış saate takılıyor gözüm. Saat kaç acaba şu an. Sanki çok önemliymiş gibi o dakikalarının adını koymam lazım zihnimde. Sanki günlüğüme not alacağım şu gün şu saatte oldu olanlar diye. Ama daha ürpertici olan ise, o saati tanıyorum ben. Evet o saat eşimin son evlilik yıldönümünde hediye verdiği saat. Birden kolum neden o kadar uzakta diye endişeleniyorum. Kaybolmasın, eksik kalmayayım. Nasıl bir endişe bu. Sanki tüm bedenim bana zimmetli bir emanet ve onu tam olarak geri teslim edebilmek dürtüsü. Ne garip, ne olağan dışı. Kolumu kendime çekmek için son bir gayret ama ancak yaşayınca insanın idrak edebileceği bir durum; kolumu çekip alabileceğim kolum zaten orda. Ama bunu ancak onu almaya teşebbüs ettiğinde fark ediyor insan böyle bir durumda olduğunu.
Siren sesleri, yanıp sönen mavi kırmızı ışıklar. Oysa ben henüz geçiş yapmadım. Diğerlerine benden önce gitseler bari. Benim biraz daha zamanım var galiba. Lütfen yalnızken gitmek istiyorum, ne o ambulansta acınası gözlerle yapılan müdahaleler sırasında ne de hastanede bir umutla bekleyen sevenlerimin acılarına şahit olarak. Belki bencilce, ama bu kadarını çok görmeyin bana. Benim yaşayamayacaklarımın bir kefaleti olarak görün bunu.
Annem, en çok da senin yüreğin bunu nasıl kaldıracak düşüncesi beni ürpertiyor. Yok ürperme değil, üşüyorum, titriyorum. Boynumdan beni hafif gıdıklayarak göğsüme dağılan sıcaklığın kanım olduğunu şimdi fark ediyorum titrerken. Sanırım kanım beni daha fazla taşıyamayacak ve ısıtamayacak kadar azaldı. Nabzımı geri sayan, sayarken seyrekleşen ve yavaşlayan bir gong gibi zihnimde duyuyorum. Annem, bunları yaşamak için doğurmadın sen bu evladı. Haklısın, çok haklısın, ama bilemezdim annem. Çocuklarımın büyüdüğünü görebilmek için değil, eşime bir kez daha doyasıya sarılabilmek için değil, sırf sen evlat acısı yaşama diye bunlar yaşanmasın isterdim Annem.
Ama benim elimde değildi. Ben sadece oradan geçiyordum Annem, yanlış hiçbir şey yoktu gerçekten. Yine de sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Bugün içinde arasaydım seni, annemsin ya derdin ki sezerek, bugün oradan gitme oğlum, başka yerden git derdin. Biliyorum, sen sezer ve derdin. Seni bugün aramadım annem. Beni affet, seni, ailemi, herkesi üzdüm bilemeden. Ama böyle olsun istemezdim Annem, böyle olacağını bilemezdim.
Sıradan bir gündü. Ne rüzgâr farklı esiyordu, ne de güneş farklı kızarmıştı batarken. İçtiğim kahvenin tadı da aynıydı bu sabah, altı değişirken huysuzluk yapan minik oğlumun çıkardığı mızmızlanma sesleri de. Bir ipucu olsaydı, hepinizi nasıl öper koklardım evden çıkmadan. Tüm gün o kokuyu içimde tutardım bir nefes gibi.  Ama… Ama... Sanırım vakit geldi. Son nefesi çekiyorum yanık ve barut kokusuna rağmen. Koşarak gelen sedyelileri seçiyor gözüm. Gülümsüyorum, acaba fark edebiliyorlar mı giderken gülümsediğimi. İnşallah fark ederler ve eşime iletirler; “ Gülümsüyordu”.

10 Aralık 2016’da Dolmabahçe ve Maçka Patlamasında Kaybettiklerimizin Anısına. Mekanları Cennet Olsun.
Erdem Kıralı - 11 Aralık 2016 14:41


07 Nisan 2013

Dünyalarımız Farklı Artık




Gelsen de çok geç artık. Ben o gün bıraktığın yerde değilim ki. Ne kadar kısa zamanda ne kadar çok yol aldım. Bir kasırga içine düşmüş gibi hissederken, bir başka dünyaya rüzgârlar alıp getirmiş beni, şimdi fark ediyorum. Bu geldiğim yeni dünyada, yaşam çok farklı öncekinden. 
Burada mutlu olmak umuduyla, acıyı ve suiistimali kana kana yaşayanlar yok maalesef. Bu dünyada el âlem ne der diye düşünerek karar almaya çabalayan ahmaklar da yok. Burada sadece kendi mutluluğunu düşünen ve kendine saygısıyla kendini mutlu edebilenler var.
Senin beni bıraktığın yerde değilim artık. Müteşekkirim aslında sana ama sen bu dünyadan değilsin ki, beni anlayabilesin. 
En güzeli de, bildiğimi artık asla bilmiyor gibi yaşayamayacağım. Artık biliyorum. Yüzleşiyorum. Kabul ediyorum. Ve kendimi seviyorum. Seviliyor olmak için seni sevmekten vazgeçiyorum. Çünkü ben, benim tarafımdan artık seviliyorum.
Gözyaşlarım sadece yüreğimin nemini dışarı veriyor. Kendime çektirdiğim acılar, nedeni değil artık gözyaşlarımın. Yetim ve öksüz kalmış bir çocuğun yalnızlığı yakıyor beni, ama sensizlik yakamıyor. 
Ben senin dünyanda değilim artık. Soluduğumuz hava aynı  olsa da, aynı güneş bizi ısıtıyor olsa da  ve aynı ayın yakamozunda, o geceyi ikimiz de anımsayacak olsak bile, aynı dünyada değiliz artık.
Ne ilginç ki, belki beni acı çekiyor görseydin, daha mutlu hissedecektin kendini hala seviliyorsun diye. Ama üzgünüm. Beni güçlü görmek seni yıktı. 
Bir düşün istersen; beni kaybetmiş olmak mı yıkan seni, yoksa seni tacı başında bir kral gibi karşılamamam mı? Kendinden şüpheye düştün değil mi? 
Başla o zaman muhasebeye kendinle. Vur dibe vurabilirsen. Umarım vurursun ki yukarı çıkabilesin ve umarım yaşayabilirsin  sen de yeni bir hayatta başlama heyecanını.