Bence

 

Ben Zeynep

 

Yiğidim ben Zeynep,

Rabbimin selamı ve rahmeti üzerine olsun. Bilirim pek bi şaşırmışsındır bu mektubu okurken. Zira ben okuma yazma bilmem. Muhtara da utanırım diye gidip yazdıramam. Köye bir muallime geldi, Suna abla. O yazıyor sağ olsun bu mektubumu sana. Kader arkadaşı olduk onunla. Sen ve diğer yiğitler gittikten sonra, mektebe giden on üç yaşında çocuklara kadar aldılar askere. Mektepte öğrenci kalmadı, o da bizim gibi cepheye yardım ediyor. Öyle tanıştık zaten, beraber çarık dikiyoz, çorap örüyoz onları güzelce paketliyoz cuma günleri gelen komutana teslim ediyoz.

Çarık çorap örerken, hep seni düşünürüm. Esasen hep düşünürüm de çarıkları bitirirken son ilmiği arkasında üst üste  düğümlüyorum, düğümlüyorum belki bir çifti sana denk gelir de benim ördüğümü bilirsin. Bilesin ki gölüm de sana üst üste düğümlüdür. Ne uzak açar, ne zaman açabilir o düğümleri.

Yiğidim Ali, bilirim ki şehadet ancak bizi ayırır. Duysam ki Alim şehit düşmüş, bil ki Zeynep kahrolur, sana kavuşamadı diye değil, şehit olup seninle cennette görüşemem diye.

Hem isterim sana kavuşmayı delicesine, hem de derim kendime her gün, dönmezse de üzülme, o şehittir, mekanı cennettir diye.

Eğer sağ isen, bu mektubu okurken bil ki, gönlüm senin hasretinle yanıyor olsa da, analarımızdan atalarımızdan gördüğümle derim ki, "ya şehit ol, ya gazi. Yeter ki o gavur ayağını bir daha bu topraklara uzatamasın. Bilsinler ki, yiğitlerimizi kahpece harcasalar bile, o yiğitleri doğuran kadınlar hayatta iken bu topraklarda kalamazlar.

Alim, yiğidim, muallime Suna ile sarıldık birbirimize biraz. Ağladı o yazamadı bi süre, ben de ona sarıldım ağladım. Dedi ki, Zeynep, Alin sana kavuşacak, biz de tüm gavurları denize gömeceğiz inşallah.

Alim, ben hiç mektebe gitmedim ama köyde duyardım ki en doğruyu hep muallimler söyler. Suna ablam doğru söylüyor yine değil mi? Onları denize gömüm bana geri döncen değil mi Alim.

Suna ablam yazarken başını sallıyor evet diye. Alim, yiğidim, çarıklarının arkasında ki düğümlere bakmayı unutma. Beni, seni seveni, unutma Alim.

Hadi kal sağlıcakla,

Gazan mübarek olsun

Zeynep

Kaderin rüzgarı

 

Bir tokat gibi 

çarptı yüzüme

o tarifsiz korku.

Aynalara baktığımda

görüyorum hala izini.

Korku tokadını yedin mi

ne izi geçer ne de acısı.

Kalabalıklar içinde

bir el beklersin seni çeksin.

Ama çaresizliktir 

maalesef seni sarmalayan.

Ecel kapıda mı

merak edersin.

Zil çalmasa da

kapının gözünden yoklarsın.

Ölümden daha acıdır

bilinmezlik.

Bilinmezi bilmeye çabalamak

yorar seni, 

karartır kalbini.

Kaderin rüzgarına bırak

kendi hayat yelkenini.

Derin nefes al,

ve yaşamanın kokusunu 

çek içine şimdi.

Kaybedenler

 

Ruh ne doğar ne ölür

Ölen kimdir o zaman

Diriliş beden için ise

Ruh nerde bekler onca zaman.

Kul kula kulluk ederse,

Rabbinin huzurunda ne eder.

Kendini bilemeyen kul,

Kimden kendini öğrenir.

An gelecek geç olacak

Geriye dönüş olmayacak

Parmakla gösterebileceğim

bir suçlu kalmayacak.

Kendim ettim kendim buldum

Ezelden söyleneni duydum

ama dinlemedim,

Ben de

Kaybedenlerden oldum.

Gülümse

 

Gülümse kaderine,

Sakın geri çevirme.

Hoş karşıla onu,

bazen çok zor olsa da.

Gülümse kaderine,

Ona sarıl,

Onu kabul et.

Seni kesmesine,

biçmesine, 

öpmesine,

sevmesine müsaade et.

Gülümse kaderine,

Onun senin 

asıl koruyucun, 

tek öğreticin olduğunu

özümse.

Özümse ve özünü bul.

Bul ki 

kendi benliğinde

kaybolanlardan olma.

Gülümse kaderine,

Gülümse ve bekle.

Menemen

 

Kelepçeler ellerimde 

Jandarmalar kollarımda

Adım adım 

mahpushane kapısına.

Pişmanlık desen yok

Korku desen yok

Kalan ömrüm bom bok.

Aç şu koğuşun kapısını 

gardiyan.

Girelim içeri de,

kaderdaşlarımızla 

aynı tavadan

menemen yiyelim.

Bandıra bandıra ekmeği,

karanlığı aydın edelim.