Zil

Zil çaldı. 

Baktım kapının gözünden

Aşk gelmiş

onca zaman sonra.

Parmak ucumda 

yürüdüm içeri sessizce.

Evde değilim sansın

ama yine gelsin diye.

 

Kır Çiçekleri

Ameliyathaneden kaçtım. Sıvıştım değil, resmen kaçtım. Herkesin şaşkın bakışları içinde sessizce çıktım. Geri döneceğimi mola verdiğimi sanmışlardır ilk otuz saniye ama ben oradan çıktıktan sonra hızlanan adımlarla koşarak uzaklaştım. Hastanenin lobisine geldiğimde üzerimdeki ameliyat giysileri fazla dikkat çekiyor olacaktı ki tüm gözleri üstümde hissettim. Henüz yeni elimden çıkarmayı akıl ettiğim kanlı eldivenleri lobideki çöpe atarak hızlı adımlarla uzaklaşma çabalarıma devam ettim.

Nereye kadar kaçabilecem ki diye düşündüm bir an, sonra önemsiz, olduğu yere kadar dedim. Savaşın ortasında, askerleri göğüs göğse çarpışan bir ordunun generali misali, komutanlarım ile cepheyi o yüksek tepeden izlerken, birden onların o şaşkın bakışları altında bindim atıma ve kaçıyorum. Kaçış ölümden mi, değil tabi ki. Ölüm kurtuluş bizim gibi yaşamı koca kayba dönüşenlere.

Hastanenin otoparkındayım, üstüm ince üşüyorum, arabamın nerde olduğunu hatırlamıyorum, zaten anahtarı da yanımda değil ki. Bir an kaçış yersiz, kaçamıycan zaten diye iç sesimi duyuyor ve onu dinleyerek olduğum yerde kaldırıma çökerek oturdum. Çok emindim oysa. Onu kurtarabileceğimden çok emindim. Evet tümör beyinde çok sinsi bir yere yerleşmişti. Vatan edinmişti orayı, bayrağını çekmiş, hakimiyetini kurmuştu. Yaklaşanı yakarım, hatta kendimi de yakarım burayı da yakarım tarzı vardı. Filmlerini onca gören meslektaşım çok geç, risk büyük, başarı çok düşük gibi açıklamalarla tedavi etme teşebbüsüne girişmemişlerdi. Bana geldiğinde ise ben neden kabul ettim. Neden ettim? Esasında biliyorum neden kabul ettiğimi. Benzersiz bir metodum var diye değil, ben en iyisiyim, onlar yapamaz ben başarırım, kariyerime de altın harflerle yazarlar da değil. Para değil. Ün değil. O zaman neden kaybetmenin mutlak olduğu bu savaşa girdim ki.

Çünkü gözleri yaşam doluydu. Hiç erken sönecek fenerler gibi bakmıyordu. Işıl ışıl parlıyordu. Bukle bukle kumral saçlarını parmağına dolayarak çekinerek sormuştu: “Herkesin korktuğu sonuçtan ben korkmuyorum. Rica etsem siz de benim kadar cesur olur musunuz, lütfen?” Sessiz kaldım, onlarca doktor gezmiş raporları masamın yanına bıraktım ve ayağa kaktım, masanın önüne geçerek, onun karşısındaki sandalyeye oturmuştum. Gözlerimden gözlerini hiç ayırmadan ellerini bana doğru uzattı. Koşulsuz uzattım bin bir ameliyata binlerce neşter tutan ellerimi ona. Sımsıkı tuttu genç elleri ile. Sonra kendisini sandalyenin biraz daha önüne getirerek bana daha yakından bakarak beni bugüne getiren şu sözleri söyledi; “Doktor, hadi söyleyin, sizce mezar taşı yazımı mı hazırlamalıyım yoksa gelecek bahara aşk dolu girebileceğimi mi hayal etmeliyim. Bana ne tavsiye diyorsunuz, siz son durağımsınız, kaderim öyle fısıldıyor, ne dersiniz?”

İstemsiz ellerimi çekmek istedim geri ama bırakmadı, cevabı vermeden ellerini geri alamazsın gibi bakıyor, dudaklarını sıkarak son sözümü söyledim, şimdi sen konuşacaksın diyordu sanki. Ama bu haksızlık, neden benim sorumluluğumda, tıpın yetemeyeceği bir şey için neden ben sorumlu olacağım ki. Ama benim kaçamak bakışlarıma o hala öyle sevgi ve yaşam dolu bakıyordu ki dilim şişmişti sanki ne konuşabiliyor ne de rahat nefes alabiliyordum. Farkındaymış gibi bir eli ile elimi bıraktı ve masanın üstünden aldığı kâğıt mendil ile alnımda stresten biriken teri sildi. Gülümseyerek neşe ile; “Sen bu tümörle boğuşurken silemem alnını bilgin olsun, malum öbür tarafın kapısını bir çalıp geri geleceğim. Zile basıp kaçan mink haylazlar gibi. Yakalanmadan geri geleceğim değil mi doktor?”

Ne oldu peki. Değişmezler değişmedi tabi. İlk iki hamlede alt etmiştim o lanet tümörü ama sekiz kollu ahtapot gibi sarılmıştı beyinciğe. Sadece tek ve en güçlü kolu kalmıştı yenmem gereken. Ona hamleyi yapmak üzere neşteri yaklaştırırken, bukleli güzelimin o an kapının zillerini basıyor olduğunu hayal ediyordum. Onu geri çağırmalıydım hemen, yakalanmadan minik bir haylaz gibi. Daha neşteri değdirdim değdirmedim gözümü refleks olarak kapatmak zorunda kaldım. Zira sicim gibi kan yüzüme doğru fışkırmaya başlamıştı. “Daha dokunmadım ki” gibi bir şeyler mırıldanırken kanı durdurmak için tüm ekip müdahaleye başladık ama yok, ısrarla fışkıran kan, “sen misin bana meydan okuyan, hadi durdur, hadi durdur” seslenişi ile haddimi bildiriyordu adeta. “Hastayı kaybediyoruz”. Acil servislerdeki müdahalelerde duyduğum bir cümle ama kendi ameliyatlarımda ilk kez duyuyordum. Neden. Çünkü kime meydan okuduğumu fark edemedim. Nabız işaretlerine baktığımda atan kalbi gördükçe onun gözlerinin gülerek ekrandan bana yansıdığını görüyordum. Nabız düşmesine ve her tür müdahalemize rağmen, ekrana baktığımda daha içten gülümsüyordu hayal de olsa. “Doktor, onu kaybediyoruz…”

İşte yenik komutan olarak kaçtığım an o an. Nabzın sıfır olduğu anda gülerek bakmayacaktı o ekran yansımasında. Ekranda göreceğimden korkarak, onun ilk kez bana pişmanlıkla bakacağını sanarak kaçtım.

Çökmüş onun zile basıp kaçarken yakalanmış hayalini düşünüyordum ağlarken. Zihnim de o sahne aynen şöyle canlandı. Bütün yolların bir büyük yola bağlandığı ve büyük yolun ufkunda da yüksekliği belirsiz bir kapının bulunduğu bir yerde geziniyordu bizim bukleli güzel. Gülüşerek koşuştururken kapının ihtişamlığına kapılarak durakaldı. Adım adım sanki oraya çekiliyormuş gibi ilerliyordu. Kapının eşiğine geldiğinde zili aramaya başladı. Ben çığlıklar atıyordum sessizce, “Basma o zile, geri dön…” Sanki duymuş gibi irkildi ve geri dönüp beni görüyormuş gibi bakmaya başladı. Zihnimde ki bu sahne öyle gerçekti ki, onu elinden tutup geri çekmek istiyordum; “çalma kapıyı belki açmazlar ve seni almazlar içeri çalmazsan.” Koca doktordan çocuksu bir istek hayatın gerçeğine karşı. Gözleri dolmuş ne kadar güzel gülümsüyordu. Bu bir vedaydı. Bana üzülme der gibi, sonucunu biliyor olmasına rağmen zile bastı. Daha çok ağlıyor ama daha çok da gülümsüyordu. Şimdi o kapı açılacak ve o geri dönemeyeceği yere girecekti. Ama zil duyulmadı mı ne? O da şaşkın bir daha bastı daha uzunca. Kapı olduğu yerden söküldü ve yükselip yok oldu. Kırlarda rengarenk çiçeklerin arasında idi şimdi.  Her yönü aynı görünüyordu. Yemyeşil kırlarda rengarenk çiçekler. “Bak bahar geldi” diye neşelendi çocukça. Baharı görmek istiyordu ve görmüştü işte. Ama nasıl olabilir ki? Tanrım yoksa, yoksa? Elimi uzatsam tutabileceğim mesafe de yaklaştı bana elinde kır çiçekleri; “gelip beni buradan almayacak mısın, bak sana bunları topladım…” Delicesine koşuyordum hastaneye, sadece o çiçekler zihnimde, koşuyordum.