Ölüm soğuk. Hem de dondurucu derecede. Ama ya çocukların
ölümü. Buz devri yaşar insan. O derece soğuk, yıkıcı, utandırıcı . Utanıyorum
insan olmaktan ölen her çocuk haberinde. Katil olan kim, biziz. Öldürülen her
çocukta zalim olan biziz, hem bugüne hem
de geleceğimize. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Bir çocuk öldürüldüğünde tüm
dünya kapkara çamur içinde artık. Mavi dünya. Çıksam uzaya baksam sanmam hala
dünyanın masmavi göründüğünü. Kapkaradır dünya uzaydan eminim. Çünkü katillerin
mekanı dünya. Çocuk katillerinin mekanı. Eğer hala mavi ise, diyebilirim ki en
nefret ettiğim renk mavi artık. Bunca katile yuva olan mavi leke uzayda.
Temizlenemeyen mavi bir leke. Uzaya dökülüp kalmış bir mürekkep şişesinin
artığı dünya. İçimde temizim diye avunan ama ölen çocuklara ağlamayan maviş
dünya sakinleri. Ben aynaya bakınca utanıyorum. Siz nasıl utanmazsınız.
Hayvanları koruyanlar. Kimsesiz kadınları koruyanlar. Haklısınız. Davanızda
devam edin. Ama bilin ki siz de bu mavi leke dünyanın çöplerinden birisiniz.
Benim gibi, nefes alan tüm insanımsılar gibi. Acaba en son insan ne zaman
yaşadı merak ediyorum. 30 yıl, 50 yıl, 100 yıl, bin yıl önce. Zira şimdiki
canlılar, bizler, insan değiliz.
