Soru şu? Neden çocuk sobanın sıcak olduğunu ve dokununca elinin yanacağını, kendisine önceden söylenmesine rağmen, dokunup tecrübe etmeden ve acısını yaşamadan kabullenmez?
Ya da başka bir soru. Acaba çocuğa dikkat soba sıcak denmese idi çocuk sobayı elleyecek miydi? Şimdi ikazlar bizleri olası kötülüklerden koruyor mu yoksa onların oluşumunu tetikliyor mu?
Bunun doğrusu yanlışı yok. Bu tamamen kişinin bunu değerlendirme açısıyla alakalıdır. İkaza rağmen hata yapan ve hem kendine hem de yakınlarına zarar veren, ikaz edeni, olayının gerçekleşmesinden sorumlu tutarak, haklı çıkmış olmasını bloke etmek ister.
Böylece asıl istediği gelecek haklı ikazların önünü keserek yapacağı hatalardan bir daha kendini ezik hissetmemektir.
Bilmek ve bildiğini sevdiklerine bildirememek, kişiyi en çok ve en hızlı yıpratandır. Şöyle düşünün, sevdiğiniz kişi hasta ve gün ve gün hastalığının derecesi ilerliyor. Sizde aşısı var ama zamanında iğneyi kabul etmemiş, ilacı var ama hasta değilim diye içmeyi kabul etmemiş. Siz hastalığın tüm evrelerini izleyip ilerlediğini görüyorsunuz ama ona yardım edemiyorsunuz.
Gün geliyor hastalık güncel yaşam verimliliğini bariz bozar duruma geliyor. İşte o zaman da en ağır gelecek şu sözleri duyuyorsunuz; ''Beni sen hasta ettin; sen hep böyle olacağımı söylediğin için böyle oldum.''
Tam kalbe saplanan hançer. Bilmek suç eğer bildiğini bildiremiyorsan. İnsanoğlu başına kötü bir şey gelecekse de bunu sevdiğinden ve yakınında olan birinden duymak istemiyor.
Çünkü onla her karşılaşmasında o suçluluk duygusuyla yüzleşiyor ister istemez. Ama bir falcının söylediği şansa çıksa, herkese o falcıyı metheder aynı insanoğlu.
Çelişkiler bileşkesi insanoğlu. Bizler korkularımızın yada zaaflarımızın köleleriyiz ve gerçek anlamda özgürlüğü bunların dışında maalesef aramaktayız.
Ne zulümdür bu kendimize yaptığımız. Yazık!
