EVEN IF THE FATHER IS QUASİMADO

Abortion is an end, but a beginning at the same time. That is because a woman begins a totally new life when she goes through the experience of having an abortion. No matter if she is aware of it or not, abortion leads to a severe trauma for her.

There may be a series of reasons why a woman has an abortion, such as the way she got pregnant, the identity of the father, whether he is married or not, the woman's financial status, the number of children she already has, and her age. No matter what the excuse is, the fetus that is ripped out of the womb is not ripped out of the soul as easily as one can imagine. Unfortunately. 

Although the life span of the living organism is ended before it starts, naming this as murder would be a harsh statement to make. However, we still cannot regard abortion as a simple operation such as a dental or aesthetic surgery. One is mistaken if she believes this is her body and totally her decision, because of the fact that she is about to give up a part of her body as the result of such an operation. 

When she decides to have an abortion, the woman is about to give up the alternative of the existence of a living thing, whose nutrition and protection she is responsible for. Deep down, all women feel the holiness of being able to give birth, and tries hard to convince herself to give up this duty with the necessary logical way of thinking and justifying the process. 

In case this process of justification is not supported by social acceptation, then the woman finds herself in a jurisdiction where her own conscience is charged. This will lead to her eating herself up, so severely. 

I am not about to discuss whether abortion is legitimate or not. Whomever goes through this experience, all women and couples that live through this, will already question their conscience throughout their lives. That fetus will visit their lives from time to time, just like a tide visits the sea in certain intervals. 

There come difficult moments and difficult decisions to make. These are heavy burdens for the soul. These decisions harm the soul, while the soul is damaged by the waves that beat the rocks. These decisions are irreversible, they are made out of one option, in the absence of an alternative decision to make. 

As a man, I am reluctant to accept abortion under one condition: in case the man, who is the biological father of the baby, is left unaware of the decision and the pregnancy and in case the decision is made without taking his opinion or advice. 

For married women, it goes without saying that it is impossible to have an abortion without the legal permission of the husband, although there are some doctors who agree to violate this rule in certain cases. I believe this is the worst and the most evil thing a woman can do to a man. A woman cannot make this decision without ketting the man know. If she does this all alone, this is the biggest sin she can ever commit in a lifetime. 

The living organism that is executed and ripped out of her body is so small that the woman is unable to feel the difference. However, the feeling of guilt is there to stay. 

Maybe it is not expressed in words. However, the feeling of guilt begins to reside within the layers of the mind. No matter if the woman is right or wrong.

In case she has ended the life of the fetus believing that the man would not want it, then that man is not loved anymore. An involuntary relationship will end, in one way or the other. The woman then takes revenge, by deciding to have an abortion, either from the man or from herself. This still does not end the harsh process of questioning that goes on in her conscience. 

A woman who has an abortion for once finds it really difficult to lie down and have another one for the second time. In case she was mistaken the first time, she feels reluctant to express and confess the fact that she was mistaken, but she still cannot have the abortion for the second time. Even if the father of the baby is Quasimodo himself.

sucuklu kuru fasulye(6dk.)

Kuru fasulye yemeyi seven sevmeyen. Hepsi bilir ki sucuklu olunca değişir kurunun hali. Sucuk kendince de iyidir ama kuru ile olan uyumu bir başkadır. Ten uyumu buna denir işte. Kuru ile sucuğun ten uyumu. Sizce hangisi dişi olmalı. Şimdi sucuk mu kuruya tat veriyor yoksa kurunun için de sucuk bir başka lezzetli mi oluyor. Bence sucuk erkek. Kuru dişi. Kuru fasulye tek başına da doyurur. Anaç, besleyen doyurandır. Ama sucuk tek başına pek bir sahipsizdir. Yanına ya kaşar gelecek tost makinasında,  ya da yumurta gelecek sahanda. Sucuk onu tamamlayanlar sayesinde ancak tat bulur. Erkek de öyle değil mi. Erkek bir kadın tarafından tamamlanmadıkça eksiktir, tatsızdır. Sucukla kurunun ten uyumu. Nefis. Her gören arzu eder öyle bir uyumu. Ispanak ile yoğurt arasında da benzer uyum vardır ama sucuk ile kuru, Ferhat ile Şirin kalır onların yanında. Tamamlanmak özeldir. Eksiğin olmadığın hissetmek başka bir güven verir. Kadının anaçlığı kadınlığına da yansır. Kadın, erkeğini tamamlamak için çaba sarf etmez. O doğası gereği sevdiği adama uyarken, onu bir bütün yaptığını fark etmez. Eksik kalmaya mahkum erkekler, bunu en değerli parçalarının kaybettiğinde anlar. Aynaya bakar. Bir gözü yoktur. Bir kulağı duymaz. Üst dudağı görünmez, erimiştir. Burnundaki bir delik kapanmıştır kendince.  Eksiktir artık kadını yok diye. Yarısını kaybeder ama avutur kalanları ile kendisini. Kadın eksiklik hissetmez tek kalsa da. Yalnızlık hisseder ama eksik hissetmez. Erkek ise yarım adamdır kadınsız. Yavan sucuk yiyeniz var mı. Anlar ne dediğimi. Sucuk erkekler, ancak bir ana yemekle lezzet bulurlar. Kadınsız, sucuk erkeler, acınacak hallerine sevinirler, kadından kadına zıplıyorlarsa eğer. 

çocukların ölümü(6dk.)

Ölüm soğuk. Hem de dondurucu derecede. Ama ya çocukların ölümü. Buz devri yaşar insan. O derece soğuk, yıkıcı, utandırıcı . Utanıyorum insan olmaktan ölen her çocuk haberinde. Katil olan kim, biziz. Öldürülen her çocukta zalim olan biziz, hem bugüne hem  de geleceğimize. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Bir çocuk öldürüldüğünde tüm dünya kapkara çamur içinde artık. Mavi dünya. Çıksam uzaya baksam sanmam hala dünyanın masmavi göründüğünü. Kapkaradır dünya uzaydan eminim. Çünkü katillerin mekanı dünya. Çocuk katillerinin mekanı. Eğer hala mavi ise, diyebilirim ki en nefret ettiğim renk mavi artık. Bunca katile yuva olan mavi leke uzayda. Temizlenemeyen mavi bir leke. Uzaya dökülüp kalmış bir mürekkep şişesinin artığı dünya. İçimde temizim diye avunan ama ölen çocuklara ağlamayan maviş dünya sakinleri. Ben aynaya bakınca utanıyorum. Siz nasıl utanmazsınız. Hayvanları koruyanlar. Kimsesiz kadınları koruyanlar. Haklısınız. Davanızda devam edin. Ama bilin ki siz de bu mavi leke dünyanın çöplerinden birisiniz. Benim gibi, nefes alan tüm insanımsılar gibi. Acaba en son insan ne zaman yaşadı merak ediyorum. 30 yıl, 50 yıl, 100 yıl, bin yıl önce. Zira şimdiki canlılar, bizler, insan değiliz.