Israrın Zararı

Denenmişleri denemekten vazgeçemezsin bazı zamanlar. Tüm atasözlerini duymazdan gelir bir umutla tekrar denersin.

 

Değişmez yasaların senin için hususi değişeceğini umut ederek bir daha denersin. Şeytanın bacağını kıracağım diye betimleyerek bir daha denersin. 

 

Tüm dostların yeter artık dese de bir daha denersin. Göremediğini görenler çevrende çok olsa da onları duymazsın ve tükenene kadar umudun kendini azimli diye adlandırarak ısrarcı bir çocuk gibi yine denersin.

 

Oysa bu tekrar denemeler azimli olmandan değil çaresizliğindendir aslında. Alternatifini bulamadığın için elinde olana ısrarla sarılman ve ondan ayrılamaman. 

 

Ulaşamıyorsan istediğine, planlar doğru olsa da sonuçlar istediğin gibi değilse, vazgeçmeyi ve geri çekilmeyi bil. Geri çekilip kendini dinlemeyi ve izlemeyi bil.

 

O zaman göreceksin ki ya inandığın şey tam hazır değil, ya da sen onu gerçekleştirmek için henüz hazır değilsin. 

 

Geri çek kendini ve sessiz kal bir süre. Sadece su ve hava yeter bana bir süre de ve hafifle.

 

Bırak yeni kıvılcımlar canlansın beyninin kıvrımlarında. Yeni gelenin öncekinden çok daha büyük bir balık olduğunu göreceksin.

 

Ve ısrarla denediğin ve istediğinin aslında bu büyük balığı yakalamak için bir yem olduğunu farkedeceksin.

 

İşte o gün sihri çözeceksin. Böylece sükunetin, çığlıklara ve naralara karşı daha gösterişli ve etkileyici olacak. İnan.

İç Ses

Kendimi deli gibi koşarken buldum. Bilmediğim sokaklara dalmışım haberim yok. Kalbimin ritmi tavan yapmış ama yorulmuyor bedenim.

Üzüntü ve kızgınlık, kazana atılan kömür gibi kor yapmış tüm benliğimi. Burnumdan buhar çıkarır gibi öfke kusuyorum adeta.

Yüzümü gören sanki katilmişim gibi bakıyor bana yada birazdan katil olacakmışım gibi. 

İçimde çok sık duymadığım o ses bu kez nasıl çığlıklar atıyor. O bağırdıkça derinlerde, kalbim damarlarıma abanıyor tüm adalelerimi gererek.

Şimdi cinnet denen görünmez canavar ile tanışıyorum işte. Aklımın hükmünü yitirmeye başladığı anlar.

En imkansız ve vahşetin, en akıllıcaymış gibi gelmeye başladığı dakikalar. Ve sanki suçu üstüne alacakmış gibi sana destek çıkan o nadir duyduğun iç ses.

Şimdi koşan bedenim değil beynim uçtan uça. Kaldırımda oturuyor olsam da beynim ışın hızında her yerde.

Geri, ileri bir video oynatıcı gibi sarıyorum yaşanmışlarım ve yapmayı planladıklarımı. Artık hem senaristi hem yönetmeni hem de oyuncusu olmuş durumdayım bana ait bir sahnelik bu filmimin, yapımcısı ise o iç ses.

Nerede olduğumu bilmez iken nasıl oldu da evimin kapısına böylesine çabuk geri geldim. karar alınmış olunca nasıl da farklı çalışıyor beyin. Ve bedenim de nasıl uyuyor ona ahenk ile.

En korkutucu ve zalimce durumların oluşumunda ne kadar organize çalışıyor zaaflar ve korkular.

Hala evdedir umudu ile sessizce giriyorum kendi evime sanki bir yabancıymışım gibi. İç ses sanki evimde daha yankılı ve gürültülü. Bir kaç farklı ses gibi aynı şeyleri tekrarlıyorlar zihnimde.

İtiraf etti diye kabullenebileceği mi nasıl sanabilir böylesine ben onu sever iken. O refleks tokatlara rağmen hala evde mi acaba?

Evet orada. Şöminenin karşısında oturmuş. Hala ağlıyor, sızlanıyor. Acaba beni üzdüğü için mi yoksa sert tepkimin etkisinden mi diye düşünüyorum.
İç ses bağırıyor :" Ne fark eder ki, öldür onu."
Evet ben neden geri geldim ki zaten? Şimdi yukarı yatak odasına çıkacağım ve komodinden silahımı alacağım.

İç ses sanki kahkahalar atıyor, öfke duygusu heyecana dönüşüyor, garip bir titreme önemli bir sınav öncesi gibi.

Tam yukarıya çıkmaya yöneldiğimde, merdivenlerin başındaki yüksek sehpada aradığımı gördüm. Silah. Ama neden orada? Neden yukarıda komodin de değil, aşağıda girişte karşımda?

Sanki evren bana hizmet ediyor gibi geliyor bir an ve keyifli gülümsüyorum doğru yolda olduğumun teyidi gibi. 

Ama bu sefer o dış ses her şeyi alt üst eden: "Gitsem de beni bulacaksın. Salsan da dönüp geleceksin. Affetsen de kendini yiyeceksin. O zaman uzatma çek tetiği."
Sessizlik. Neredesin iç ses. Hadi bas tetiğe.

Bak üstüme geliyor korkmadan. Yere bakan silah tutan elimi tutuyor şefkatle ve kaldırıyor nazikçe namlu kendi alnına denk gelince kadar. 

O bu kuvveti bulurken kendinde, ben bir tetiğe dokunamıyorum. Hatta korkuyorum kaza ile dokunacağım diye. İç ses! Hani öldürecektik onu? Neredesin? 

"Bu değil mi istediğin, delicesine sevdiğini, kanlara boğmak, hadi bitir şu işi"
Yok. Olamaz. Şimdi de parmağını tetikteki parmağımın üstüne koydu. Korkuyorum. Beni bırakıp gidecek diye çok korkuyorum. Ne yapmalıyım.? Bu ne sessizlik? Ne çok cevapsız soru zihnimde bir kaç salise içinde. Bu nasıl bir panik? Nasıl bir kaos? 

Hayır, bastırma parmağıma. Elimi çekmek istiyorum silahtan ama kabusta bağırmak isteyip de bağıramamak gibi, sinirlerim iletmiyor beynimin komutlarını kollarıma.
Bütün iletişim karışmış hem ruhsal hem de bedensel. O parmağıma basarken göz bebeklerine kilitleniyorum. Nasıl derin ve dingin bir mavi.

Bir enerji geliyor o göz bebeklerinden tüm benliğime. Ve iç ses sanki tren kaçıyormuş gibi parlıyor yeniden kısa ve öz.

Tetiğe basılasıya kadar onu bir daha duyamam kaygısı ile dediğini yapıyorum koşulsuzca. Sert bir bilek hareketi ile namluyu çeviriyorum kendime ve beraberce basıyoruz tetiğe ve beraberce bitiriyoruz beraberliğimizi.

Evet. Kesinlikle böylesi daha iyi. Tamamen sustu iç ses. 

Irreparable Ruins

A disaster is now taking place. Although the reasons why it is taking place are not related to any crime committed by humanity, although it might seem as a natural one, the worldly test we are going through in the aftermath of that disaster has made it possible for us to face some unexpected facts.

In fact, earthquakes are events that are as natural as the wind or the rain. However, what is left behind is not natural at all. A common emotional state is shared by those who have been there during that terrible event, and who have actually survived. And this emotional state leads to different reactions depending on how badly it hurt. 

        
Earthquake is a living thing. It may even be viewed as a creature. He is fast asleep under the depths of the earth, and if he ever decides to come onto the surface, he does that rather cruelly. He has neither mercy nor sensibility. He only destroys, oppresses, leaves you helpless, leaves you desperate, makes you await in darkness and thirst with little hope. And once you see the sunshine once more hours or maybe days later, he lets you face resurrection. 

       
The Earthquake does not permit those who are left behind to mourn for the lost ones right after. An injured man is not allowed to mourn for his lost wife, while waiting for his children to be saved from under the ruins. Either death or the breath: the man desires to find one. And once he finds it, he is either tied to his own life with tighter bonds, or is completely ruined.

As he tries hard to lift the bricks and stones with his fingers covered with blood, he has this one prayer echoing inside, repeatedly, even unconsciously: 'God, please bless my loved ones. Bless my loved ones, give them back to me. Give them back to me.”  Yes. A blessing.

What kind of crime has a man committed, to ask for a blessing at that very moment? Although the earthquake has never been a punishment given for a crime, it usually gives the survivors a bizarre feeling of guilt.

How dramatic are those first hours right after the disaster. As the hours go by, the tension rises more and more, making it unbearable to wait. As the hours pass, there comes a moment when the tension seems to lessen with a hand, a breath, rising from beneath the ruins. 

You are asleep. He is coming. First, you feel his breath, his inhaling and exhaling sound with cruelty and violence.  He is hungry, and he is coming. If he really is, there is no turning back. He would not give up. He comes to you like a nightmare in the middle of your sleep. You try to find consolation in waking up and finding that it has all ended, but your bed has begun to tremble.

Once your child in the next room cries out loud, asking for help, you realize this is not a nightmare. And that is the moment when your conscience fades out with extreme fear and panic.  

The building both trembles and bounces, with each coup coming from below. The earthquake seems to be talking to you in each and every hit; ''Haven’t you torn down yet? Haven’t you? Haven’t you? Fall apart! Tear down! Divide!”

Despair turns into surrender, and you end up expecting to confront your sound of destiny. In the meantime, you hear the sound of the buildings tearing and people screaming.

This long period of waiting, although lasting only a few seconds, will end up with the answer whether your life will be blessed or you will die like everybody else. Until that very moment, there is still hope; but once the collapse begins, the nightmare turns into doomsday.

This is the day, you begin to think. Anxieties appear on your mind, and sure of your own death, you fear what will come next. That anxiety shifts to one for your children, one for your wife, one for your parents in tiniest seconds. It even ends up in your thinking whether you will come across the formerly deceased once you die.

And once a person finds oneself stuck among concrete ruins, and once he/she begins to hear panic screams asking for help, this is the moment one realizes this is not the doomsday. This is a complete tragedy. Without the knowledge whether his/her family’s safe, one cannot find any relief, seeing that this is not the end of the world. He/she is about to say, “I wish it were the doomsday.” That is because right after the doomsday, there would be no pain, and no injuries at all. There would be no life. Now, however, the life that has been “blessed”, will live on with all the ruins that are irreparable.