BEAUTY: A BLESSING OR A CURSE ?

     

    Among the years, standards of beauty have always gone through change. However, the positive and negative effects of being beautiful has not changed for the most part throughout history. They claim that beauty is in the eye of the beholder, but the outcomes may not be that way. 

    

    When beauty is combined with intelligence, knowledge and talent, it presents the whole world some heroines such as Hurrem Sultan or Josephine, just like enormous statues. They are the ones who are able to change the course of history. For those heroines, beauty is only a ticket to set off the road. It does not serve as a ticket for the whole journey.

    

     Next, intelligence serves as a ticket, and it gives them the chance to travel all the way down from the North Pole to the South Pole. Next, there are the ones who suffer from the heavy burden of beauty. Even if they have the chance to start the journey, once they set off, there is something awkward about their credibility. Brands are right there to help them, and they try to make up for their deficiencies by using expensive purses, jewelry, clothes and perfumes.

   

    The luxury to open up new paths by the help of their beauties refrain these people from personal development and cultural growth. The beautiful ones are those who achieve success much more easily with their beauty, especially when compared to the ones who obtain similar achievements through many hardships or exams. That is why the beautiful does not need to equip themselves with extra cultural assets.

   

      In time, beauty turns into a fear they are not aware of. Losing their beauty is like losing their existence, so they try hard to make it live on, since they desire to keep on existing. When they grow old, beautiful people neither find comfort nor feel nostalgic upon seeing their old photos. They silently suffer in pain, just like those who have lost their fortunes. 

   

    They find true love very rarely when they are young. Since they are highly admired and adored, it is difficult for them to realize the one who truly loves. They choose not the one who relates to their soul, but the one who praises their beauty the most. 

   

     Although being present in all circles of life, beautiful people are lonely. The beauty they have, which they believe to have been granted to them as a gift, are in the eyes of the admirers. However, this very beauty turns into a punishment, although they may not be aware of it.

KNOWING IS A CRIME

When we go through an emotional breakdown caused by a heartbreak, does this ever have another reason apart from feeling humiliated by the one we love? Some feelings, however mature you may be, may easily tear you down. If you are a bat, during the day you can not hunt. You know that, for you, the day is the night.

When a person cannot truly analyze oneself, how can s/he know which is better: to hunt during the day or night? In case they see a man diving into the sea with a suit, everyone makes the same comment: “I guess he will commit suicide.” This is the position we put ourselves in, this is how ridiculous we may seem in a relationship. Without knowing we are actually a bat, we look for prey during the day. Or we try to dive into water and get used to getting cold inside with a suit on us. 

In a life led in herds, where the funny and contradictory events are abundant, how can the uniqueness of a single person affect the world? The only effect created, may be, the development of one’s own self.

Knowing is a crime; in case you have an obsession for teaching lessons or in case you have an ego. However, if you regard yourself as a deep well, and your knowledge as the water inside, someone will come up and benefit from it, to the extent of the rope they have or how thirsty they are inside. 

Zamanı Geldi

"Kimsin?" dedim. Ses vermedi. "Kim olduğumu biliyorsun" dercesine bakıyordu derince. Rahatlığı beni rahatsız ediyordu ama haykıramıyordum. Gitmesini istiyor ama git diyemiyordum. Yüzündeki tebessüme sevinmeli miydim acaba? Kızgın bakmıyordu en azından; ne kadar da kendinden emin. Nasıl olur da koşulsuz onla geleceğimden emin ki bu denli rahat davranıyor?

"Vakit var mı daha?" derken kendi sesimi ben zor duydum ama o cevabı sözüm biterken anında verdi keskince; "Yeterli vaktin oldu." Başka soru istemez bir ses tonu ile gelen bir cevaptı bu. Zaten bende de ne başka soru var ne de direnme çabası; sadece bir ürkeklik bilinmezliğe dair.

Ayaklarımdan kan yukarı çekiliyor sanki. Tüm benliğimi bir şırınga ile bir tüpten çekiyorlar gibi. Bedenim gitgide boşalıyor, hafifliyor. Arada direnir gibi olduğumda daha şiddetli çekiliyorum içimden içeri. Onu göremiyorum artık ama onun cebinde duran emanet gibi hissediyorum kendimi. Uzun bir koridorda diğer uca doğru hızlıca ilerliyoruz; bende geride bıraktığımız noktaya bakma çabaları ama nafile. Birileri bedenimin başında tanıdık ama eskisi kadar değil. Peki bedenim orada ise beni kim nasıl nereye götürüyor? Yoksa, yoksa o gün bugün mü. Allah'ım...

Yaradanın isimini söylediğim an sallandı sanki tüm evren. Hem güvendeyim duygusu hem de çocukça bir ürkeklik büyük bir hata yapmışcasına.

Ondan geldin ona döneceksin. Bunu biliyordun. Artık yok geri dönüşün. Şimdi bir umut bekliyorum hoş karşılarlar beni diye.Tüm hayatım bir satır kadar kısa ve ezberimde her nasılsa. Silmek istediğim dakikalar var ama onları anımsadıkça daha da belirgin ortaya çıkıyorlar. Görünmesinler diye utanarak anımsamamaya çalıştıkça daha da belirgin yüzümü kızartanlar. Utanıyorum; çok utanıyorum.

Nasıl? Tabi tabi, benim o. O yuvadan düşen güvercin yavrusunu alıp yuvasına koymak için onca çabalayan. On beş yaşımda mıyım? O kadar olmuş mu, dün gibi. Sanki başım okşanacakmış ve bir aferin gelecekmiş umuduna nasıl sarıldım o ana şimdi. En azından utancım azaldı biraz. 

Neden bir ömür ağaçların altından yürümedim ki? Neden bir ömür tüm yuvalarından düşen kuş yavrularını yuvalarına  tekrar bırakmak hayat gayem olmadı? Nasıl atladım bunu? Nasıl vazgeçmişim bu hazdan ve bu ödülden? Nasıl? Nasıl?

İroni

 

Güneş hayatın kaynağıdır. Toprak ve suya işlevini 
verendir. Dünyada tüm kaynaklar var iken, hayat kaynağının milyarlarca kilometre dışarıdan geliyor olması ne ironiktir. 

Tıpkı insanoğlunun, her şeye sahip olduğunda huzura da sahip olacağı yanılgısı gibi. 

"Güneşini bulamadıkça, toprağın da suyun da yaramaz sana."

Rüzgarın şiddetini ağaçlar yıkılınca algılarsak, öldürülen çocukların vahşetini de ancak dünya yıkıldığında algılayacağız.

Vahşet,katliam,infazlar...

Bu yakanın maddesel bağımlılığı o yakanın acı ve vahşet dolu ölümlerine neden oluyor. Ruhen körelen toplumlar, refahı, "sahip olmak"ta ararlarken, aciz masumların yok olmalarına neden oluyorlar.

Bizler, sahip olmak kavgası içinde iken onları "var olmak"tan alıkoyuyoruz. Eğer bir kişi sahip olmak güdüsünden vazgeçerse, bimediği diyarlarda , tanımadığı masum ve kimsesiz bir çocuğa var olma ve var kalma  şansı vermiş olacaktır.

Hayat almak da, hayat vermek de bizim kararımız. Biz bizden vazgeçebilirsek, kulağımıza gelmese de  yüreğimize dokunan binlerce duaya ulaşabiliriz.

Gelin, masumların katili olmaktan vazgeçelim. Katil olacaksak, kendi egomuzun katili olalım.